Elke werkdag maak ik tussen 14-16u een programma op 3FM. In deze episode vertel ik je hoe ik daar terecht ben gekomen. Van een bloedziekte en epilepsie tot een sprong in het diepe nemen door mijn PR baan op te zeggen.
Dit is episode 2 (maar eigenlijk de eerste officiële). Mijn intentie met deze podcast is om te delen, want door verhalen, ideeën en hersenspinsels van andere krijg ik altijd veel inspiratie. Het zal vooral gaan over muziek, lyrics, toffe artiesten, liefde, radio, gekke theorieën die ik heb bedacht, meditatie, het effect van muziek op je emoties, opstarten als ondernemer en meer. Ga mee op reis en klik op abonneer.
Dit is een transcript aka uitgeschreven versie van Angelique's Voice Notes. Wil je liever luisteren naar deze podcast? Scroll naar beneden voor linkjes.
Weet je hoe lang ik hier al tegenop aan het kijken ben. Om mijn aller-allereerste echte podcast te maken. Ik heb afgelopen maand een beetje geëxperimenteerd met techniek en toen ook al een klein dingetje geupload. Maar ik vind het zo moeilijk en dat is zo raar.
Ik maak elke dag radio, twee uur lang, dat is live. En daar praat ik gewoon en dat is totaal niet moeilijk maar om een podcast op te nemen, dat was toch een hoge drempel. Zeker op de manier waarop ik het wil doen. Ik wil namelijk gewoon met je delen. Toffe dingen delen. Ik heb vaak ideeën en hersenspinsels die gaan over bepaalde liedjes die ik hoor of muziek. Soms heb ik een theorie over teksten inhoudelijk, soms gaat het muziek in z’n algemeen. Een genre waar ik iets bij voel.
En dat kan ik voor mezelf houden maar wat ik graag wil is dat delen. Dat kan niet altijd in mijn radioshow, ik heb twee uur radio elke werkdag. En ik wil sommige dingen ook niet altijd delen in mijn radioshow. Mensen die tussen 14:00-16:00 u luisteren zitten vaak op werk of zijn bezig met dingen en ik heb geen zin om dan met hele diepe verhalen te komen. Af en toe kan je wel wat laten vallen maar ik ga niet hele theorieën van 10 minuten uiteenzetten, dat slaat nergens op. Daar is het ook niet de plek voor.
Daarom wil ik er hier de plek voor creëren, in deze podcast. Ik heb nog geen groots apparatuur, de drempel moet zo laag mogelijk blijven. Want ik had ‘em veel te hoog gezet, qua microfoon, qua opnamestudio, jingles. Zoveel regels had ik voor mezelf gesteld en nu ben ik het zat. Ik ben mezelf zat, dus ik begin gewoon. Dit wordt de plek waar ik lekker ga delen.
En hoe beter te beginnen dan met mijn levensverhaal te delen. En dat klinkt heel groots en zwaar maar vooral het pad van de afgelopen jaren, hoe ik ben gekomen waar ik gekomen ben. Mocht je trouwens denken, ik heb dit gewoon aangeklikt: ik weet niet eens wie je bent.
Ik ben Angelique Houtveen, radio-dj bij 3FM. Dat is wat ik doe. Regelmatig krijg ik mailtjes studenten die mij willen interviewen voor een opdracht voor school. En regelmatig zeg ik daar ja op. Want ik vind het leuk om mensen te helpen, ben zelf ook student geweest. En door geïnterviewd te worden leer ik veel over mezelf. Want je krijgt vragen van mensen die een bepaald inzicht willen en heel vaak denk ik dan: oh ja! Hoe denk ik eigenlijk ergens over na?
Soms vertel ik mijn verhaal voor de zoveelste keer maar dan net met andere details die ik eerder was vergeten. Dus ik vind het leuk om te interviewen maar ook om geïnterviewd te worden.
Zeker door studenten die er met een open blik in staan en die geen bijbedoeling hebben om je kapot te maken <lacht>. Niet dat veel mensen dat hebben haha maar toch.
Voor kranten heb ik weleens mooie interviews gedaan. Voor het Parool bijvoorbeeld en laatst nog voor Trouw maar er zijn ook platformen die altijd op zoek gaan naar de kritische noot en ik denk dat overal een kritische noot te vinden is maar soms denk ik ook ja, je kan ook gewoon een mooi verhaal willen schrijven maar goed, dat is meestal niet hoe journalisme werkt.
Anyhow! Ik had vandaag een student in de studio die na mijn show kwam en zij studeerde International Music Management. Super interessante studie. Ik heb zelf Media Informatie Communicatie aan de HVA gestudeerd en daarbinnen de richting Media Marketing Publishing.
Ik kwam van een mode-opleiding (MBO) maar eigenlijk had ik liever ICT willen studeren.
Was met mijn vader zelfs naar een open dag geweest, was heel technisch, mensen die computers uit elkaar haalde enzo en programmeren en ik vond dat helemaal te gek want ik was zelf al bezig met programmeren.
Dus ik zei tegen mijn moeder “ik wil graag ICT studeren”. En ik vergeet nooit meer dat ze tegen me zei: “Angelique, als je dat gaat studeren dan eindig je achter een computer en ga je nooit een man vinden”.
Ik was een jaartje op 16 en ik schrok daar zo van. Want ik wilde wel een man ooit. Super beïnvloedbaar als ik was ben ik dus geen ICT gaan studeren. In plaats daarvan koos ik mode. Want mijn moeder was gek op mode en ik dacht: is ook wel leuk. Was een studie van drie jaar en ik koos voor de Mode Commercie. Daar leerde je over logistiek en je moest een kledinglijn ontwerpen.
Voor mijn marketing vakken scoorde ik hoge cijfers maar de design vakken haalde ik tweeën en vieren. Want als ik ergens niet goed in ben/was is het tekenen. Mijn getekende kleding collecties zagen er totaal niet uit.
Uiteindelijk heb ik de opleiding afgemaakt en toen ik wat ouder was ging ik iets doen wat ik wel leuk vond, namelijk: Media Informatie Communicatie, toen nog Media Informatie Management aan de Hogeschool van Amsterdam.
Het eerste jaar is een soort algemeen jaar, je krijgt redactie/productie, gaat met groepjes aan de slag, marketing. En het tweede jaar moet je je specialiseren. Destijds dan, misschien is het nu anders. Ik weet nog goed, er was een hele grote informatiebijeenkomst en de vraag was: welke richting moet je nou kiezen? Ze lieten daar een sheet zien waarop stond wat je ongeveer zou verdienen na je opleiding per gekozen richting.
Bij redactie/productie stond iets van 2300,- euro als startbedrag. Bij de informatie richting was het minder. En bij marketing stond 4000,-. Nou, ik zou gek zijn als ik dan voor die andere richtingen kies dacht ik. En dat was letterlijk mijn motivatie om voor die richting te kiezen.
Uiteindelijk die heb ik dat gedaan en dat was prima want ik vind marketing leuk, maar ik deed het niet met een groots doel om uiteindelijk bij een bepaald bedrijf aan de slag te gaan. Ik zie wel waar ik terecht kom was mijn instelling. In 2009 studeerde ik af en ik had twee stages gelopen, één bij een mediabureau en één bij een games-uitgeverij.
En bij die laatste heb ik ook mijn afstudeerscriptie geschreven over in-game advertising. Want ik ben groot games liefhebber, speelde sinds kind zijnde (en nog steeds) De Sims, maar GTA nog op de PC destijds. En met vrienden hadden mijn broertje en ik vroeger Mortal Kombat toernooien op de PS1.
Uiteindelijk kon ik daar blijven hangen en ze boden mij een baan aan als junior pr manager.
En in die tijd (2009) konden veel mensen na hun studie geen baan vinden dus toen ik ‘em kreeg aangeboden dacht ik: ja, ik ga het gewoon doen. Dan ben ik met games bezig en heb ik een baan. Dat heb ik een tijdje gedaan, tot ik opeens heel ziek werd.
Eigenlijk laat ik dan nog een stuk van het verhaal weg dus even dat in het kort: voor die tijd, als klein meisje van negen jaar, werd bij mij de bloedziekte ITP ontdekt. Dat houdt in dat je bloed niet goed stolt, lage bloedplaatjes ook wel genoemd.
Zodra ik een wondje kreeg of viel kreeg ik snel een blauwe plek of de wondjes gingen niet goed dicht. Dus op dat punt in mijn leven werd ik heel erg beschermt. Ik zat op jazz-ballet en turnen maar daar moest ik af want als ik een inwendige bloeding zou oplopen dan had ik een groot probleem en zou ik doodbloeden.
Vertel ik nu tussen neus en lippen door maar dat was natuurlijk best heftig in die tijd. Maar goed, daar kom ik ooit nog wel eens op terug in deze podcast.
Ik had dus al een behoorlijke geschiedenis van ziek zijn maar rond mijn 17e was de ITP stabiel, had er weinig last van. Fast forward naar het moment na mijn studie, ik werkte een half jaar bij de games-uitgeverij en ging een avondje stappen in de Melkweg bij de State Awards (destijds een awardshow voor de hiphop scene) met mijn toenmalige vriend.
We gingen naar huis, en ik heb bijna nooit hoofdpijn maar die avond ging ik slapen met ontzettende hoofdpijn. Deed zo’n pijn. Ik nam twee paracetamols, ging slapen. En de volgende dag werd ik wakker in het ziekenhuis, geen flauw idee wat er gebeurd was.
Scheen dat ik een epilepsie aanval had gehad, nooit in mijn leven gehad maar opeens nu wel. Na een tijdje out te zijn geweest werd ik wakker met kapot gebeten tong. In totaal had ik zeven insults achter elkaar gehad. Mijn hele lichaam was samengetrokken en toen ik wakker werd vertelde mijn toenmalige vriend het verhaal, hoe ik ‘s nachts wakker werd en opeens begon te trillen en hij de ambulance heeft gebeld.
Mijn ouders en broertje werden ook gebeld. Zij arriveerde nog tijdens de laatste aanvallen en mijn broertje vertelde me dat ik op ‘The Exorcist’ leek. Het was allemaal best heftig.
Uiteindelijk hebben ze het onderzocht en een cavernoom gevonden in mijn hoofd. Een soort holletje in je hoofd waar bloed samengeklonterd zit. Ik leg het vast niet helemaal goed uit maar dat zorgt er iig voor dat je epileptische aanvallen kan krijgen. Nooit geweten dat dat ding in mijn hoofd zat, maar goed, het zit er dus.
Wat volgde was een intense periode waar ik ruim 1,5 maand niet heb gewerkt omdat ik moest herstellen, mijn hele lichaam was best zwak. Ik was thuis bij mijn ouders omdat ik niet alleen durfde te zijn. Ik sliep naast mijn moeder in bed omdat ik niet alleen durfde te slapen. Mijn toenmalige vriend had het er ook moeilijk mee want die had mij helemaal ‘loco’ zien gaan en wist ook niet zo goed wat hij ermee aan moest.
En om mij heen zag ik iedereen een beetje vooruit gaan voor mijn gevoel. Als ik er op terugkijk was die 1,5 maand thuis niet zo lang, maar als je er middenin zit. Na een paar dagen ziek word je wereld al heel klein, na 1,5 maand al helemaal. Zeker als je niet werkt en weinig mensen je komen bezoeken.
En dan hoorde ik verhalen van vrienden die een huis hadden gekocht, de ander was zwanger, weer een ander kreeg een leuke baan. Voor mijn gevoel op dat moment ging iedereen vooruit en ik stond stil. Tuurlijk is dat overdreven maar op dat moment voelde ik het zo. Terwijl ik vooruit keek naar m’n leven dacht ik: ik weet echt niet hoe mijn leven eruit gaat zien.
De dokter raadde me aan om het heeel rustig aan te doen. Ik zat aan zware epilepsie medicijnen die me heel erg suf maakte. En de neuroloog zei dat ik ze de rest van mij leven moest slikken omdat ik bij deze de diagnose epilepsie had. En dat voelde als een vaag vooruitzicht.
Niet zoals ik mijn leven voor me had gezien. Niet dat ik er een duidelijk beeld bij had maar dit was het iig zeker niet.
Op dat moment woonde ik bij m’n ouders in Vianen en ik stond voor de tuindeur en voelde mij zo intens verdrietig en dacht: ik wil niet dat mijn leven zo is. Op dat moment hoorde ik een nummer van Kanye West, Through the Wire. Dat raakte me zo. Het nummer is de eerste officiële single van hem en gaat over zijn auto-ongeluk waar hij zijn kaak brak. Met nog de draadjes in zijn mond van de operatie wilde hij het nummer opnemen ‘to spit his soul through the wire’.
Dat raakte me en ik dacht: ik ga hier ook bovenop komen. Dit gaat goed komen. Fast forward, ik voelde die energie, ik voelde wat muziek voor me kon. Als klein kind was ik gek op muziek en maakte in cassettebandjes waar ik de radio op nam en dan klikte ik op mijn My First Sony om de liedjes van de radio op te nemen en zodra de DJ begon te praten praatte ik zelf. Muziek en songteksten uitpluizen zaten altijd al in mijn DNA. Maar ik had er nooit aan gedacht om er iets mee te doen.
Hoewel, tijdens mijn studie maakte ik één keer in de week radio bij een internetstation in Amsterdam genaamd Hot-o-Twenty. En daar maakte ik met een vriendin het programma Sunday Soul Sistas. En daarvoor draaide ik regelmatig als club-dj in verschillende clubs. Dus ik was al met muziek maar nog niet op een professioneel niveau. En toen werd ik zo ziek en bedacht mij: vind ik mijn werk als PR Manager bij dat games-bedrijf nou echt leuk?
Zeker na zo’n klap waarbij bleek dat het leven van de één op de andere dag kon veranderen of zelfs over kon zijn. Met dat gevoel ging ik na mijn herstel terug aan het werk en realiseerde mij, ik ben hier niet op mijn plek. Het was een prima baan maar ik voelde dat ik daar niet moest zijn. En nu ben ik veel bezig met meditatie en schrijven in mijn dagboek, maar destijds totaal niet. Maar toch voelde ik een soort calling dat ik daar niet meer op mijn plek zat.
Ik ben toen naar mijn manager gegaan en heb mijn baan opgezegd en hij vroeg: wat ga je doen dan? En ik antwoorde dat ik het niet wist, behalve dat het iets met radio moest worden. Want dat had ik wel voor mezelf bepaald tijdens mijn herstel, ik wilde iets doen met muziek want daar krijg ik energie van. Zonder plan, hoewel ik wel had gelezen over een opleidingstraject van Veronica (V-Academy) waar je werd opgeleid tot mediamaker.
Daar moest je voor geselecteerd worden en uit de honderde aanmeldingen zouden maar tien mensen doorgaan. Totaal geen zekerheid maar op dat moment, zonder baan, heb ik die gok gewaagd. Een brief gestuurd en ik werd uitgenodigd voor een selectiegesprek.
Toen ik werd gebeld zeiden ze: “Angelique ik heb goed en slecht nieuws voor je. Je zit niet bij de laatste 10 maar we vonden je wel heel goed en hebben een stageplek als internetredacteur”. Ze waren op dat moment met een radio-award bezig (met de hele foute en destijds al bekritiseerde naam RadioBitches Award). En ze zochten een internetredacteur die alle profielen op die website kon aanmaken. Dat betekende alle radiovrouwen mailen en bellen om dat op de website te zetten.
Ik kwam dus net uit een normale leuk betaalde baan en zij boden een stageplek voor 300,- euro in de maand. Maar ja, ik had nu geen baan meer en dacht: ik ga het gewoon doen! Is misschien weinig geld maar ik heb dan iig een ingang in de radiowereld.
Uiteindelijk zat ik daar op kantoor allemaal radio mensen te bellen en benaderen. Op dat moment kende ik heel weinig uit de radiowereld. Ik kende niemand persoonlijk.
Tijdens één van mijn belrondes belde ik met Lianne Joppe, zij was de regisseur van Tineke de Nooij. En Tineke begon op dat moment net met een middagshow op NPO Radio 5. Zij vroeg opeens aan mij tot hoe laat ik stage liep want zij zochten nog een stagiaire productie voor de Tineke Show. Ik wist niet precies wat een productie-stagiaire deed maar het leek me wel leuk.
Ze zei me: “de show begint om 16:00 uur dus als je met je andere stage kan regelen dat je eerder weg kan dan kan je ook bij ons stage lopen. Hoef je niet de hele dag op de redactie te zitten maar alleen in de studio van 16:00 tot 18:00 u”.
Dat heb ik overlegd en mijn stageplek vond dat prima. Dus opeens had ik twee stages tegelijk! Bam, weer 200,- erbij, had ik opeens 500,- euro in de maand. Want voor iemand die van een betaalde baan kwam best weinig is maar goed.
Dus elke dag na mijn stage bij V-Academy ging ik naar de studio bij Radio 5 met Tineke de Nooij, die overigens een radio-legende is! Mocht je haar niet kennen, zij was één van de eerste vrouwen op het Veronica-schip en ze had echt zoveel verhalen te vertellen! Radio 5 is de ‘oudere’ zender (55+) en mijn taak was om telefoontjes aan te nemen en te beoordelen of deze interessant genoeg waren voor op de radio.
Dat was prima maar het leukste moment was na 18:00 u als de show was afgelopen, dan gingen we een drankje doen in een cafeetje ernaast met Tineke en Lianne en daar hadden we de mooiste gesprekken. Over de mensen waarmee ze had gewerkt maar ook concrete tips zoals “zorg dat je altijd veel geld spaart zodat je je vrijheid bewaard”.
Beide stages liepen na een half jaar af en toen stond ik weer op het punt, wat nu? Want Radio-dj was ik nog lang niet. Op dat moment vond ik een advertentie voor een andere interne opleiding: BNN University (tegenwoordig BNNVARA Academy) en daar zochten ze mensen die een jaar lang opgeleid wilde worden tot radio of tv-maker. Lang verhaal kort, na een aantal selectierondes werd ik opgebeld met de mededeling: je zit bij de laatste 10!
En dat betekende dat ik een jaar lang bij BNN mocht rondlopen en alles mocht leren. Destijds zaten Coen & Sander, Domien Verschuuren, Frank Dane, Eric Corton en verschillende Radio 1 shows daar. En dat werd voor mij nog een ingang in de radiowereld. Je kreeg elke week workshops in storytelling, interviewtechnieken, radiotechniek en moest heel wat minder leuke klusjes doen.
Zoals met een soort draagbare radiostudio naar gasten gaan die niet naar de studio konden komen. Soms door weer en wind. Zo was ik ooit bij Wouter Bos thuis en ben ik op zoveel locaties geweest met dat kastje.
Uiteindelijk heel veel geleerd, meegekeken en gepraat met mensen. En tijdens die periode bij BNN (rond april 2011) werd ik een maandje uitgeleend aan 3FM. Want zij zochten iemand die kon meehelpen met het organiseren van de 3FM Awards.
En het was daar op de gang dat ik per ongeluk een gesprek hoorde van Timo Kamst, opleidingscoördinator van 3FM en Radio 6. Ik liep met mijn theetje op de gang en hoorde hem met iemand praten over een nacht-traject voor Radio 6 Soul & Jazz. Ze zochten nieuwe talenten voor daar in de nacht. En ik dacht, oh my god, dit is wat ik wil.
Dus ik liep naar hem toe en zei “ik weet niet wie je bent maar ik hoor je het net hebben over talent en dat ben ik!”. Prima, zei hij. Maak een keer een radio-demo. Ik ben direct de studio ingedoken (die ik bij BNN kon lenen) en heb daar een demo opgenomen en als feedback kreeg ik goede punten en de mededeling dat ik het over een half jaar nog eens moest proberen. Ik dacht: neee, een half jaar duurt te lang.
Dus ik heb diezelfde dag nog een demo opgenomen en direct weer verstuurd. Daarop zei hij: kom maar eens kletsen.
Daar hebben we gesproken en een aantal maanden lang mocht ik vaker terugkomen voor feedback. En rond oktober 2011 mocht ik opeens invallen voor iemand die ziek was. In de nacht. Ik wist het meteen, dit is zo tof! Dit wil ik vaker doen! Een maand later besloot Radio 6 mij een eigen nachtprogramma te geven.
Al heel snel mocht ik regelmatig invallen voor andere programma’s in het weekend en later overdag. Het ging best goed, ik hou van muziek en weet er veel over dus dat liep heel smooth.
Eind 2013 won ik de Marconi Award Aanstormend Talent (jury-prijs). En die was daarvoor vooral door heel veel mannen gewonnen die bij 3FM werkte (en Annemieke Schollaardt die als eerste vrouw won) en opeens won ik ‘em. Ik was in shock en het was zo’n erkenning dat mensen tof vonden wat ik doe.
Niet dat je zo’n erkenning nodig hebt want ik ken veel goede radio-dj’s die nooit zo’n award hebben gewonnen maar voor mij was het een extra erkenning dat ik toch op de goede weg zat. Niet lang na het winnen van die award kreeg ik een dagprogramma op Radio 6 in de programmering die net omging. Elke werkdag mocht ik tijdens de lunch een programma maken en dat was echt geweldig!
Op dat moment leefde ik echt mijn droom. Ik werd één van de gezichten van de zender, mocht de Radio 6 Awards presenteren. En ik dacht: dit ga ik de rest van mijn leven doen.
Totdat de overheid besloot om te bezuinigen bij de publieke omroep en uiteindelijk verdween mijn zender, Radio 6.
Toen werd ik al snel gevraagd door FunX dat ook onder de NPO valt en qua zender dacht ik, dat past op zich ook wel. Ze draaien urban muziek, heb een hekel aan die term want wat is precies urban? Maar goed, ze draaien hiphop, r&b, dancehall, reggae en afro-beats en Arabische muziek. Eigenlijk een zender voor jongeren uit de Randstad maar tegenwoordig is het een hele brede zender voor iedereen daarbuiten.
Bij FunX presenteerde ik het programma ClassX waar ik de beste R&B en hiphop-classics draaide met af en toe nieuwe muziek ertussen. En dat was leuk, want ik hou van classics, maar waar ik nog meer van hou is nieuwe muziek ontdekken en dat laten horen. Dat is waarom ik radio ben gaan maken. Je kent het misschien ook wel, dat je iets ziet of hoort en dat wil delen met mensen! Op FunX was daar echter niet zoveel plek voor want ik zat in een redelijk geformatteerd programma (want classics, nieuwe muziek valt daar niet onder).
Dus ik voelde me een beetje gevangen in die rol en was aan het kijken naar andere opties binnen FunX. Maar daar was op dat moment weinig ruimte voor.
Ik voelde dat dat het niet was. Dan kan je lang blijven doorgaan maar als je voelt ‘dit is het niet’, kan je ook gewoon stoppen en hopen dat er iets anders ontstaat. Dat is een risico. En ik nam dat risico en had geen idee hoe het zou lopen. Ik had op dat moment een toffe gratis cursus gemaakt ‘Boost Your Mood with Music’ over het effect van muziek op je emoties. En het idee was om dat veel verder uit te bouwen. Ik volgde een coachingstraject van Dolly (Heuveling van Beek) over hoe je je business kon opzetten en ik wilde me helemaal daarop gaan focussen.
Mijn baan zei ik op, voor de tweede keer in mijn leven dat ik dat deed, maar het was een gok die goed uitpakte. Een week was ik in paniek omdat ik dacht “wat heb ik gedaan!”. Maar ik voelde ook een diep vertrouwen dat het sowieso wel goed zou komen.
Vervolgens werd ik gebeld door de destijds zendermanager van 3FM Basyl de Groot. En soms voel je waar iemand over belt. Zijn nummer stond nog in mijn telefoon uit de tijd dat ik bij 3FM stage liep (toen hij in een andere functie zat). En hij stuurde een sms-je “hey Angelique! Basyl hier van 3FM (lang geleeeeden). Mag ik je even bellen? Of ben je vrij en even niet storen?” Ik dacht, omg, ze gaan me een programma op 3FM aanbieden. En dat is een raar gevoel maar ik wist het gewoon.
We spraken en hij vertelde dat het tijdslot tussen 6-9 ‘s ochtends in het weekend vrij kwam en vroeg mij of ik daar interesse in zou hebben. Ik dacht: heb ik nooit perse zo over nagedacht want dat was de zender van de ‘grote jongens’.
Het grappige was, een week voor ik hem sprak had ik in mijn dagboek geschreven dat als ik ergens weer radio zou gaan maken, het aan een aantal dingen moest voldoen. 1. mijn liefde voor muziek kunnen delen. 2. nieuw talent kunnen delen. 3. beleving/gevoel volgens mij.
Tijdens het gesprek vertelde Basyl dat de boel helemaal omging met veel meer ruimte voor nieuw talent, veel meer ruimte voor de live beleving en goede muziek. En het kwam praktisch overeen met de punten die ik had opgeschreven.
Ik dacht: wauw, dit moest dan zo zijn. Op dat moment hoefde ik er niet lang over na te denken. Het was een weekendshow in de ochtend, en ik ben totaal geen ochtendmens maar wilde het toch doen, het voelde goed. Uiteindelijk had ik verschillende gesprekken met o.a. KRO-NCRV en zij zagen de samenwerking ook wel zitten en zo had ik opeens een weekend ochtendshow op 3FM.
Was geweldig, maar ik merkte dat die weekendochtenden mij begonnen op te breken. Inmiddels viel ik regelmatig in voor het programma doordeweeks in de middag. Ik was bij FunX gestopt omdat ik ook iets meer vrijheid wilde voor mijn eigen plannen maar ik dacht: als ik op deze fijne manier tussen 14-16u radio zou kunnen maken dan zouden beide dingen misschien te combineren zijn.
Het was vooral een stille droom en ik ging er vanuit dat ik de komende jaren nog wel in het weekend zou zitten maar opeens ging de programmering van 3FM weer op de schop. En toen werd ik gevraagd om dat middag tijdslot te presenteren. En dat was ook een wens die ik dus stilletjes had opgeschreven.
Telkens als ik het opschreef, kwam het uit. Klinkt misschien een beetje zweverig maar zo voelde het wel. Uiteindelijk heb ik dat gedaan en dat is de plek waar ik nu nog steeds zit en waar ik heel gelukkig ben want ik kan elke dag mooie muziek delen.
Afgelopen december kwam er nog iets anders moois bij, namelijk het Glazen Huis, 3FM Serious Request. 3 dj’s in een huis die geld gaan ophalen voor het Rode Kruis. Afgelopen jaar was het thema ‘Breng ze weer samen’. Om families in conflictgebieden weer samen te brengen.
Ik zat dus nog geen twee maanden in die dagprogrammering en toen werd ik gevraagd om in het Glazen Huis te zitten en dat was zo surreal. Van een jaar eerder je baan opzeggen zonder concreet plan tot nu in het Glazen Huis. Het was zo weird maar het voelde zo precies waar ik moest zijn. Het was echt één van de mooiste dingen die ik heb meegemaakt. Een week lang in zo’n bubbel zitten en bezig zijn met één doel. Heel Nederland komt samen, het was geweldig.
Terugkomend op het interview wat ik vandaag had met de student die langskwam. Zij vroeg mij: waar zie jij jezelf over 5 jaar. En ik dacht: ik heb heel veel hokjes al afgestreept. Op dit punt ben ik nieuwe dromen aan het formuleren. Qua radio wilde ik vrijheid om mooie muziek te laten horen, vrijheid om te delen, om mensen blij te maken met muziek.
En dat doe ik nu. Ik zit nu niet op een punt dat ik een andere show wil. En dat is een heerlijke plek. Vanuit daar ben ik aan het kijken wat er nog meer mogelijk is. En ik wil echt genieten van deze plek waar ik nu ben en ik vind ook dat je niet altijd vooruit hoeft te kijken. Maar zo heel voorzichtig ben ik ook aan het nadenken over de vervolgstappen. En deze podcast is één van de stappen.
Allemaal in het kader van meer delen, meer muziek delen, meer ervaringen delen. Gewoon mijn leven delen. De reden waarom ik zo lang heb gewacht is omdat ik over mijn ego moest heen stappen, of misschien mijn ‘niet’ ego. Want ik dacht: wie zit er nou te wachten, waarom is het interessant om mijn pad te horen? En toen dacht ik: het is vast wel voor iemand interessant.
Ik luister heel veel podcasts, bv de podcast van Eelco de Boer die heel veel deelt over ondernemingsschap. Nou ben ik op het punt dat ik mijn cursus Boost Your Mood with Music wil uitbreiden naar een groter platform dus daarom luister en lees ik veel meer over ondernemen.
Wat ik zo tof vind aan Eelco is dat hij ook veel dingen deelt waar ik nu nog niet perse iets mee kan of doe. Maar gewoon door hem te horen praten en vaak ook persoonlijke dingen hoor vertellen, inspireert hij mij zo en krijg ik elke keer weer nieuwe inzichten. Ook al gaat het soms over webinars en dingen die ik nog helemaal niet doe, en misschien ook helemaal nooit ga doen. Maar toch haal ik er veel inspiratie uit.
En hij is ook de reden dat ik nu gewoon begonnen ben, want ik hoor hem soms ook gewoon in de auto opnemen en dan denk ik: het gaat uiteindelijk om de boodschap. Het gaat om je ‘tribe’ vinden. Ongetwijfeld zullen veel mensen zijn afgehaakt nu of je was gewoon benieuwd naar wat ik te vertellen had en hebt verder niet zo’n behoefte aan meer. Dat is goed, dat mag. Dat is je goed recht.
Op de radio probeer ik er voor een grote doelgroep te zijn, ik probeer zoveel mogelijk mensen gelukkig te maken met muziek. Maar deze podcast is echt iets voor de mensen die voelen, ja! Ik resoneer met wat je zegt, ik vind het tof om je verhalen te horen, om je journey naar joy te horen. Wat niet wil zeggen dat ik geen joy beleef nu.
Ik voel heel veel joy, niet altijd natuurlijk de hele tijd. Maar over het algemeen wel. Maar ik vind het vooral tof om dit allemaal met je te delen.
Misschien dat je er iets aan hebt, misschien raak je ook geïnspireerd of getriggerd. Ik geloof dat iedereen wel wat te vertellen heeft dat iemand kan inspireren. Dus ik zou het dan stom vinden van mezelf met alle dingen die ik meemaak en doe om dat niet te delen.
En nogmaals, het is voor jou als je je getriggert voelt door wat ik zeg, door mijn stem. Ook belangrijk he, want ik ken ook veel mensen die mooie dingen te vertellen hebben maar geen prettige stem dus dan luister ik toch niet. Lullig, maar ja. Maar als je dit tof vind, dat in het voor jou.
Nou, inmiddels zijn we 43 minuten verder. Dit is in het ‘kort’ mijn pad in grote lijnen tot nu.
Ik ga dit maar eens uploaden. Geen jingle, misschien komt ie ooit nog. Fijne dag, het ga je goed en tot de volgende.
Gepubliceerd: 25 maart 2018
Side-notes: Dit is een transcript van de audio, vrij 'vertaald'. Wil je liever luisteren? Zoek Angelique's Voice Notes op in Apple Podcast, Spotify, Soundcloud, Google Podcast of luister hieronder.