Inmiddels is het meer dan 5 maanden geleden sinds ik werd geopereerd aan endometriose. En nog steeds ben ik niet helemaal de oude. Dat heeft invloed op o.a. mijn werk. In deze voice note deel ik hoe lastig het soms is om echt toe te geven aan mijn herstel, om te accepteren dat het nog niet helemaal goed gaat. En om te vertrouwen dat alles precies loopt zoals het moet lopen. Dank voor het luisteren.
Dit is een transcript aka uitgeschreven versie van Angelique's Voice Notes. Wil je liever luisteren naar deze podcast? Scroll naar beneden voor linkjes.
Hey, een hele goeie dag. Welkom bij Angelique's Voice Notes. Mijn voice notes naar jou toe. Gevuld met hersenspinsels over het leven, over mijn leven. Over het leven en omdat ik geloof dat gedachtes en heel veel gevoelens universeel zijn. Ook misschien wel over jouw leven. Ik voice-app je omdat ik dat elke week doe. Ook omdat ik jarig ben geweest deze week. Terwijl ik dit opneem is het zaterdag 8 februari en op 3 februari ben ik 34 jaar geworden. Jeetje, het gaat heel snel.
En soms heb je van die weken of jaren dat er gewoon heel weinig gebeurt. Er is misschien een beetje beweging maar geen hele grote dingen ofzo. Soms heb je weken waar gigantisch veel gebeurd. Ik zat in zo'n week waar er gigantisch veel gebeurd is, waarin ik veel gevoeld heb. De week begon maandag op mijn verjaardag. Superleuk, lekkere dag. En dinsdag moest ik iets bekendmaken op de radio.
Dat wist ik al een paar dagen, ook niet zo heel lang. Wel al een paar weken dat het zo speelde. Als je mij misschien een beetje volgt weet je dat ik door de weeks elke maandag tot en met vrijdag tussen 13 en 16 uur een radioprogramma op 3FM. Begin januari 2020 kreeg ik opeens weer een terugval van mij endometriose operatief, althans ze denken dat het daar ligt. Ik kreeg weer wat ontstekingen die niet per se heel goed te plaatsen waren. Dat was net het punt dat ik zou beginnen met vijf dagen werken. Rond augustus 2019 ben ik geopereerd zes weken hersteld. Ik begon net weer met werken en in oktober kreeg ik een flinke terugval. Ik kreeg een ontsteking. Ik heb toen een week in het ziekenhuis gelegen en vervolgens thuis gezeten en hersteld. En toen ben ik langzaam begonnen met werken. Eerst twee dagen in de week, toen tot het einde van het jaar drie dagen in de week gewerkt en de rest gerust. En daarmee dacht ik zelf: weet je, dan ga ik vanaf 2020 gewoon weer fresh beginnen vijf dagen in de week. Letterlijk een week later lag ik weer met een infectie thuis en ziek en hoge koorts.
Toen ben ik naar een arbo arts geweest. Eigenlijk in het hele traject voorgaande had ik geen arbo arts gezien, mijn werkgever en ik dachten: het is vrij duidelijk wat je hebt. Je wordt geopereerd. De dokters zeggen zes weken herstel. Ja, dan hoef je ook niet per se naar een arbo. Nu bleek dat die ontsteking maar blijft bleven terugkomen dus hebben zij mij daar toch naartoe gestuurd. Uiteindelijk zei de hele lieve arbo-arts: je mag nog geen vijf dagen in de week werken, je mag maar twee dagen werken. Sterker nog je mag eigenlijk niet eens twee dagen achter elkaar werken.
Toen ze dat zei zat ik daar een beetje in een shock. Want dat was niet de bedoeling, ik zou net 5 dagen per week gaan werken en ik zag het al een beetje aankomen dat ze zou zeggen je moet minder werken. Misschien vier dagen in de week, maar toen ze zei twee dagen niet aaneengesloten dacht ik: dat verandert heel veel dingen en dat veranderde ook heel veel dingen. Mijn werk kreeg een verslag van het gesprek. En dan mag je ook echt niet meer dan dat advies werken anders. Want stel dat ik dan weer wat krijg dan heeft mijn werkgever een probleem. Ik voelde ook wel het eea aan.
Ik was begonnen met veel werken en ik voelde wel steeds als ik thuiskwam dat ik ontzettend moe was, dat ik om zeven uur in slaap viel en gewoon niks daarnaast deed. Verder had ik ook kleine klachten die niet te plaatsen waren. En eigenlijk, daar hoef je niet eens een grote operatie voor te hebben gehad, maar eigenlijk voel je dan dat iets niet helemaal goed zit. De arbo-arts zei ook een beetje streng tegen mij: jij denkt zeker dat je na zo'n intense operatie zomaar weer na zes weken op de been bent. Zes weken is het herstel qua weefsel maar niet per se dat je ook helemaal weer goed voelt. En dat is heel persoonlijk he.
Op verschillende fora's lees ik over mensen die na twee weken al aan het werk zijn omdat ze een iets minder ingrijpende operatie hebben gehad. Ik zie mensen die er al twee jaar uit zijn omdat het allemaal niet lukt. Mensen die na zes weken gewoon goed hersteld zijn en waarbij niets aan de hand is. Het is niet te vergelijken, iedereen heeft zijn eigen pad hierin, dit is mijn pad. Maar de arbo-arts zei ook: de kans is groot dat je lichaam nog niet helemaal is hersteld. En tuurlijk kan je wel dingen doen.
Iedereen die mij ziet zegt dat ik er goed uitzie. Wat heb je dan? vragen ze. Want aan mijn uiterlijk zie je niet perse iets maar vanbinnen qua energie level is het gewoon allemaal nog niet wat het hoort te zijn. En ook het feit dat ik steeds ontstekingen krijg is ook niet hoe het hoort. Uiteindelijk heb ik na het advies van de arbo-arts met mijn werkgever gezeten. Plannen gemaakt. Toen werd er al langzaam gesproken over de optie om in het weekend te gaan werken. Om een weekendshow op 3FM te maken en degene die dat tijdslot doet, gaat dan naar mijn tijdslot doordeweeks. Een switch. Toen daarover werd gesproken toen dacht ik: is dat wel wat ik wil?
Dan moet ik mijn programma opgeven, voor hoe lang is het dan? Misschien zegt de arbo arts de komende maanden tot een jaar dat ik niet meer mag werken. Ben ik dan mijn plek kwijt? Er gaan dan opeens heel veel dingen spelen en eigenlijk een week geleden is dat echt officieel de knoop doorgehakt en heb ik daar wel vrede mee want de afgelopen weken deed ik steeds op maandag en dinsdag mijn show en iemand anders viel die andere dagen voor me in. Dat is heel onrustig voor de luisteraars die graag structuur willen en ook voor mij was het niet ideaal.
Als je normaal gesproken vijf dagen radio maakt en nu maar twee, dat voelt alsof je iets niet afmaakt ofzo. Ik heb nu vakantie en ik ben eventjes vrij. En als ik terug ben dan begin ik dus met dat weekendprogramma. En ik moet eerlijk zeggen, aan de ene kant is dat ook wel een reality check voor mezelf. Want zoals de arbo-arts zei: ik dacht letterlijk, dat doe ik wel even, ik kan dat wel. Ik had alles onder controle en toen viel die controle uit handen. Daar heb ik ooit een episode over opgenomen, over als dingen niet lopen zoals je verwacht.
Vervolgens kreeg ik nog een keer zo'n klap en dan nog een keer begin dit jaar en daardoor merk ik soms mijn eigen arrogantie. Dat ik denk dat mijn lichaam het allemaal wel aankan. Dat ik gewoon even moet doorzetten. Maar nu word ik echt door mijn lichaam en de arbo-arts terug gefloten met de boodschap: waarom luister je niet. Je hebt gewoon even rust nodig en rust wil niet zeggen de hele dag op de bank liggen gelukkig. De arbo-arts zei ook: ga gewoon lekker lunchen met vrienden, ga lekker sporten, ga lekker wandelen en dingen doen waar je energie van krijgt. En toen dacht ik: ja maar ik krijg toch ook energie van werk. Maar dat is een ander toch een andere soort energie vertelde ze mij.
Ga gewoon even niets doen was het advies. Dat was dus echt een reality check. Dat ik soms arrogant kan zijn over wat mijn lichaam aankan en daardoor nu nog meer de uitdaging aanga om eecht proberen te rusten. Iedereen om me heen zei het al: waarom haast je zo met het herstel, je hebt je hele leven nog. En dat is waar. Zelfs dat ik nu in het weekend radio ga maken voelde eerste als een soort verlies. Je werkt je hele leven naar iets toe, je hebt een positie bereikt en dan moet je, omdat je lichaam het zegt, een stapje terug doen. Dat voelt aan de ene kant als een soort verlies maar aan de andere kant ook als een winst omdat ik nu echt besef dat het lichaam even op nummer 1 staat. Ik hoop dat ik dat nu echt goed besef.
En ik krijg veel lieve en leuk berichtjes van andere vrouwen met endometriose of mensen die op een ander soort hersteld pad zitten en die gedwongen zijn om naar hun lichaam te luisteren. En die omschrijven hetzelfde proces. Soms ga je door dingen heen en denk je dat je leven hetzelfde blijft, onveranderd. Maar ik merk dat nu, soms blijft het gewoon niet hetzelfde. Soms veranderen dingen best wel drastisch maar is dat erg? In mijn geval ik had dit allemaal niet zien aankomen zien aankomen.
Ik luisterde laatst naar een nummer van Billie Eilish, Everything i wanted, zo'n mooi nummer. En ze zingt daarin: If I knew it all then, would I do it again? Ik zat van tevoren te denken aan die operatie want ik had het nog veel langer kunnen uitstellen. Had helemaal niet goed geweest. Maar dat zou een optie zijn geweest. Om met allerlei lapmiddel en medicijnen aan de gang te gaan. En van te voren maakte ik mij steeds zorgen want die zes weken eruit (wat in eerste instantie gepland was) leken een eeuwigheid. Maar ik zit nu op bijna een half jaar herstel en als ik dit van te voren had geweten, had ik het dan wel gedaan?
Waarschijnlijk niet als ik had geweten dat dingen zo ingrijpend zouden veranderen in mijn leven. Nu ben ik blij dat ik het heb gedaan want die sh*t in mijn lichaam moest eruit. Maar soms is het maar goed dat je van tevoren niet weet hoe dingen lopen omdat je het anders ook niet had gedaan ofzo. En dat zijn de lessen die ik op dit moment aan het leren ben. De afgelopen weken is er telkens weer wat nieuws sat verandert. Telkens weer nieuwe inzichten of gewoon echt dingen in mijn leven.
Als ik terugkomt van vakantie ga ik kijken hoe dat gaat, of het voor mij is. Allemaal vragen die naar boven komen. Mijn oefening nu isL 'Go with the flow'. Dat is cliché maar het lukt tot nu toe aardig. Ik merk hierdoor dat ik toch dingen graag onder controle wil hebben, toch een beetje weten hoe het gaat lopen, in ieder geval een beetje richting. Ik ga af en toe weleens naar een healer, een meid die een soort therapie/healing/ Reiki-achtige oefening doet. Dan gaat ze met haar handen over je heen gaat, boven je lichaam en dan je chakra's opent . Heb ik ooit een episode over opgenomen (Ep 53 Therapie).
Ik was heel druk bezig met plannen maken voor wat ik allemaal kan gaan doen en zij zei tegen mij: zorg dat je het grote plaatje in je hoofd hebt, waar je naartoe wilt en hoe je je wil voelen. Maar maak je niet druk over hoe je dat dan moet gaan doen. Ga niet nu allerlei dingen uitschrijven als een gek. Dat was ik dus wel aan het doen en nog steeds doe ik wel het eea maar niet meer als een soort crazy person mij zorgen maken over de toekomst. Haar advies: visualiseer hoe het eruit moet zien maar maak je niet zo druk over wat je nu daarvoor moet doen. Rust gewoon gewoon. En dat is wat ik nu ook doe, soms met vallen en opstaan natuurlijk. Ik laat het nu maar een beetje gebeuren. Erop vertrouwen dat het het allemaal precies zo loopt zoals het moet lopen. En daar vertrouw ik nu echt diep in.
En nu zit ik op een bank, over een paar uurtjes komen wat vrienden langs voor een verjaardagsfeestje. Eigenlijk wilde ik het niet vieren omdat het zoveel gaande was maar een goede vriendin van me zei: juist in deze periode moet je het gewoon doen. Dus ik heb net allemaal lekkere dingen gekookt en er komen maar een paar mensen, niet heel groot en dat voelt goed. Normaal ga ik dan stressen over m'n huis en wat ik moet regelen maar nu dacht ik: dit zijn gewoon mijn vrienden, dit is hoe het is.
Dat is waar ik nu ben. Volgende week ben ik even op vakantie. Thanks voor het luisteren. Ik hoop dat het met jou ook goed gaat. Ik hoop dat je mooie dingen doet, dat je lekker in je vel zit. Zo niet, dan is het ook oké natuurlijk. Alles is oké als je het maar een beetje accepteert he. Dan hoop ik dat je je snel okay voelt.
Gepubliceerd: 8 februari 2020
Side-note: Dit is een transcript van de audio, vrij 'vertaald'. Wil je liever luisteren? Zoek Angelique's Voice Notes op in Apple Podcast, Spotify, Soundcloud, Google Podcast of luister hieronder.